5. Biblioteka Tao

                Od próby młodego Tao minęły już trzy tygodnie. Nikt nie wiedział co się z nim stało. Ran chodziła przygnębiona. Jak każda matka czuła strach przed utratą dziecka. Ching całe dnie medytował, pojawiał się tylko na obiadach. Inne posiłki konsumował w zaciszu swojego pokoju. Jenny wyjechała do Ameryki Południowej żeby wykonać zadanie powierzone jej przez ojca. En milczał. Tak jakby nie chciał przyznać się do błędu, że wysłał go tam zbyt wcześnie. Lecz skąd miał o tym wiedzieć? Ostatni raz ten rytuał wykonano pięćset lat temu. On wiedział tylko jak go zainicjować. Tym razem nie miano go wykonywać. Niestety po ostatnich wydarzeniach w Dobie zdecydował, że to niezbędne. Yoh był zbyt silny, a to Ren miał wygrać. Przywrócić klan Tao na szczyt. Nie ma innego wyjścia.

                Jue każdą chwile spędzała z Jun. Chciała podnieść ją na duchu. Jej też zależało na Lenie. Do tej poty nikt nie wie, że jest szamanką. A to już czegoś dowodzi. Pokazuje, że jemu mogła zaufać. Był jeden problem. Dziewczyna nie wiedziała czy młody Tao żyje.

                W tym samym czasie w innej części potężnej rodzinnej fortecy budził się młody szaman. Czuł prze potworny ból. Każda tkanka jego ciała wyła z bólu. Chłopak leniwie otworzył oczy. Wpatrywał się w czerwony sufit. Chciał krzyczeć. Udało mu się. Przeszedł ten cholerny test. Badanie, którego ceną było jego własne życie. Był z siebie dumny. Pierwszy raz był lepszy od wuja. Od Jenny. Od całej rodziny. Wreszcie dorówna Yoh. Pokaże, że on też jest wielkim szamanem.

                - Już wstałeś – usłyszał znajomy głos – Jednak przeszedłeś test.

                - Wątpiłeś w to – odpowiedział spokojnie młody Tao. Zbyt stoicko.

                - Hm… - lewa brew wuja uniosła się wysoko do góry – Sądziłem, że będziesz bardziej wyszczekany.

                - Nie prowokuj mnie – znów to samo. Ten cholernie miły głos. Jedno się nie zmieniło. Znów przemilczał swoją prawdziwą wypowiedź, w tym przypadku „Zamknij się”.

                - Później do ciebie przyjdę – głos wuja wyrwał go z otępienia – Teraz odpocznij.

                Po tych słowach wyszedł z komnaty. Dochodziła pora obiadu, więc swoje kroki skierował ku jadalni. Jak widać tylko na niego czekali. Po wymienieniu wszystkich uprzejmości zasiedli do posiłku.  W jadalni panował półmrok. Jedynym źródłem światła były starochińskie kinkiety. Ich promienie padały na ciemnoczerwone ściany i drewniane podłogi. W pomieszczeniu panowała głucha martwota.  Nikt się nie odzywał, jakby bał się zburzyć tą niczym niezmąconą cisze. W pewnym momencie odezwała się zielonooka:

                - Czy mogłabym obejrzeć waszą bibliotekę?

                - Bibliotekę… - powtórzyła głucho Ran.

                - Tak, ja bardzo lubię czytać – odparła Jue.

                - Oczywiście, możesz przejrzeć nasz zbiór ksiąg – odparł po gruntownym namyśle En – Choć musze cię ostrzec, że biblioteka zajmuje aż trzy kondygnacje.

                - Nie, nie ma problemu. Ja mogę spędzać całe dnie z nosem w książkach.

                -  Jun cię zaprowadzi – odparł En, a po chwili pożegnawszy się wyszedł.

                Po obiedzie Jue i Jun ruszyły w stronę biblioteki. Szły długimi korytarzami również oświetlonymi kinkietami. Nie było z nimi Lee Pai Long’a, który ukrywał się w pokoju swojej doshi. Nadal nikt nie wiedział o tym, że ciemnowłosa jest szamanką. No oczywiście oprócz panicza Tao. Niestety miejsca jego pobytu też nikt nie znał. Kiedy doszły do pomieszczenia Jun niespodziewanie się odezwała:

                - Myślisz, że Len żyje?

                - T…tak – odparła po chwili wahania zielonooka – Ja wierze, że żyje. Czuje to.

                Młoda Tao po usłyszeniu odpowiedzi bez słowa ruszyła w tylko sobie znanym kierunku. Słowa Jue ją uspokoiły. W tym samym czasie rzeczona szamanka przekroczyła wrota prowadzące do ogromnego pomieszczenia. W rzędach ustawione były długie regały po brzegi wypełnione książkami. Kryształowe żyrandole nadawały temu pomieszczeniu magii. Mimo, że rodzinna posiadłość Tao była oddalona od miast, spełniała wszystkie wymogi by stać się pięciogwiazdkowym hotelem. W katakumbach wytwarzano prąd, znaczy kyoshi to robiły, wprawiając siłą swoich mięśni ogromne koło. Zastępowały one przysłowiowego osła podążającego całe życie za marchewką. Wnętrze zrobiło na Jue ogromne wrażenie. Przez kilka minut wpatrywała się w ręcznie rzeźbione meble. Biblioteka Tao, o wiele różniła się od tej przyświątynnej. Dziewczyna wolnym krokiem wędrowała między półkami. Zatrzymała się przy jednej z nich. Uniosła rękę do góry, by po chwili pochwycić jedną z ksiąg. Obita była skórą jakiegoś zwierzęcia. Wypalony był na niej napis „Α&Ω”. Ściągnąwszy jeszcze kilka książek usiadła ma podłodze. W ciszy pogrążyła się w lekturę. Co chwili brała kolejną zdobycz. Większości nie rozumiała. Były to zbiory z całego świata. Na niższym piętrze znalazła oryginalny rękopis „Koranu”, czyli świętej księgi Żydów. Dziewczyna była pewna, że gdyby przeszukać dokładnie tą bibliotekę znalazłoby się jeszcze wiele takich dzieł. Na przykład biblie Jana Gutenberga. Tylko skąd oni to wszystko mieli. Najważniejsze muzea świata nie posiadają aż tylu dzieł, co tu. Może je wykradli? Dostali? Mimo wielu godzin szukania zielonooka nie znalazła nic na temat próby młodego Tao. Może raczej rytuału. Ciemnowłosa nawet nie wiedziała dokładnie co to było. W tym problem. Szukasz czegoś, chociaż nie wiesz tak naprawdę czego. Jue wolnym krokiem ruszyła w stronę schodów prowadzących na najniższą kondygnację biblioteki. Nie była pewna co tam znajdzie. Czy będzie tam tak pięknie jak tu? Westchnęła głośno. Buddo, czego ona się boi? Schodów? Po chwili otępienia złapała ramę schodów. Była piękna. Pokryta złotem. A także ozdobiona wieloma ornamentami. Najniższe piętro nie różniło się wiele o tych wcześniejszych. Te same ściany, meble. Tak jakby twórca posiadłości od razu postanowił zgromadzić aż tak wielki zbiór książek. Nie wiedzieć czemu Jue ruszyła w lewo. Nogi same ją tam ciągnęły. Oczywiście nikt jej do tego nie zmuszał. Chciała i poszła. Lecz czy aby na pewno? Może jakaś dziwna siła chciała żeby tu się znalazła. Dziewczyna po chwili marszu dotarła do końca biblioteki. Oczywiście każda ściana pokryta była zbiorami ksiąg. Uwagę dziewczyny przykuła jedna z półek. Wydawała się dziwna. W sumie nie było w niej nic nadzwyczajnego. Stary mebel pokryty książkami i kurzem. Dziewczyna dotykając jednej z lektur poczuła przyjemne mrowienie. Dotknęła kolejnej. To samo. I znów. Po chwili odsunęła się od regału. Podeszła do innego, stojącego obok. Drżącą ręką go dotknęła. Nic. Żadnego uczucia. Zero. A mogła przysiąc, że wcześnie coś czuła. Wróciła do wcześniejszego regału. To uczucie powróciło. Znów „mrówki” chodziły po jej dłoni. Ciągle trzymając dłoń na tej gablocie, drugą rękę położyła na innej. Nic. Oznaczało to, że tylko z tym regałem jest coś nie tak.

                Ren już od kilku godzin wylegiwał się w łóżku. Strasznie mu się nudziło. No bo co można robić samemu w łóżku (bez skojarzeń). Wuja nie było widać. A na pewno nikomu nic nie powiedział. Znał go już dobrze. Nigdy nie umiał przyznać się do porażki. Nadal uważa, że jego metody wychowania były dobre. Ren to szanował. Lecz gdy tylko przejmie stanowisko głowy rodziny wiele zmieni. Na pewno ma taki zamiar. A co z tego wyjdzie to się zobaczy. Dla Lena najważniejsze jest to, żeby nigdy nie stać się podobnym do swojego wuja. Fioletowo włosy postanowił rozprostować kości. Powoli wstał. Nie czuł już bólu. Był on chwilowy. Zaraz po przebudzeniu cierpienie minęło. Tak jakby nigdy go nie było. Ren był dość skąpo ubrany, bo tylko w ciemne bokserki. Na szczęście jego ubranie leżało na zielonym fotelu. Ogarnąwszy wzrokiem pokój, znalazł drzwi do łazienki. Mimo, że łazienka nie należała do dużych pomieszczeń była przytulna. Ściany i podłogę pokrywały jasno-niebieskie kafelki. W pomieszczeni znajdowała się umywalka, sedes i prysznic. Do, którego udał się młody Tao. Ciepła woda obmywała jego ciało. Wcześniej jego skóra pokryta było warstwą kurzu, pochodząca z „tajemniczego pokoju”. Po kilku minutach wyszedł z łazienki już w pełni ubrany. Trochę zeszło mu się z ułożeniem włosów w czub, ale bez niego nie mógł się nigdzie pokazać. Zamknąwszy drzwi od pokoju ruszył korytarzem w stronę swojego pokoju. Niestety był on po drugiej stronie posiadłości. Ren szedł po woli, zastanawiając się jak na jego zniknięcie zareagowała Jue. Znaczy Jun. Młody Tao skarcił się za to, że najpierw pomyślał o nowej koleżance siostry, no i może jego, a nie o swojej kochanej siostrze. Momentalnie zatrzymał się przy jednych z drzwi. Prowadziły one do biblioteki. Dziwne uczucie niepokoju kazało mu tu wejść. Szamani już tak mają. Zdarza im się wyczuwać niebezpieczeństwo, jak Spiderman. Przecież tu nikogo nie ma. Mimo, że był tu ogromny zbiór książek rzadko tu wchodził. Może dlatego, że zawsze najważniejsze były treningi. Panicz Tao wolnym krokiem schodził zdobionymi schodami. Podążał w stronę,  którą wcześniej podążała zielonooka. Po chwili zobaczył ciemnowłosą. Wyglądało to dość komicznie. Dziewczyna „macała” książki na dwóch sąsiednich regałach.

                - Co ty robisz? – odezwał się złotooki.

                - Nie widać – dopiero po chwili Jue obróciła głowę i zobaczyła Rena – Len! – pisnęła dziewczyna biegnąc w stronę zdziwionego chłopca. Rzuciła mu się na szyję. Niestety panicz Tao nie wiedział co ma zrobić. Nigdy jakoś zbytnio nie okazywał uczuć. Nawet wobec swoich przyjaciół. Ostatecznie objął lekko dziewczynę. Dopiero po kilku chwilach dotarło do shiru co takiego zrobiła. Od razu odsunęła się od złotookiego. Czuła jak się  rumieni. Spuściła głowę.

                - Przepraszam – mruknęła

                - Ponawiam pytanie. Co tu robisz?

                - J…Ja – zająkała się dziewczyna – Czytam, a tam znalazłam coś dziwnego. – powiedziała wskazując na jeden z regałów. Szybko do niego podeszła.

                - Dotknij go – poprosiła.

                - Po co? – widząc spojrzenie ciemnowłosej dotknął mebel – No i?

                - Nie czujesz? – zdziwiła się zielonooka, od razu dotknęła regał. Czuła mrowienie.

                - Nie czujesz tego mrowia? – spytała.

                - Coś ci się po prostu wydaje. – odparł młody Tao.

                - Nie! – wybuchła młoda szamanka – Tam coś jest. Chroni to jakaś tarcza albo….

                - …pieczęć – dokończył za nią panicz Tao – Umiesz ją złamać?

                - Zaraz się okaże – powiedziała spokojnie Jue – Odsuń się.

                Po tych słowach dziewczyna zamknęła oczy i próbowała się skupić. Kiedyś uczyła się łamać  pieczęcie. Ale czy da sobie rade z taką? Okaże się. Wystarczy, że zmagazynuje dość mocy, a uda się jej. Nie wiedziała ile czasu minęło, ale była pewna, że jest gotowa. Teraz albo nigdy. Rozpoczęła taniec dłoni. Wykonywała w powietrzu dziwne znaki, które z każdym momentem coraz bardziej przypominały pieczęć. Skończyła. Jednym silnym pchnięciem wypuściła zaklęcie w stronę regału. Oboje patrzyli na mebel. Nic, nawet nie drgnął.

                - Liczyłem na lepszy efekt – powiedział fioletowo włosy, spoglądając na dziewczynę.

          - Ja… - nie dokończyła, ponieważ regał się otworzył, ukazując oświetlone pochodniami schody. Wszystko wykonane było z jasnego kruszcu - …też

        Wolnym krokiem ruszyli w stronę nowego pomieszczenia. Nie było w nim nic prócz starych schodów.  Wszystko pokryte było grubą warstwą kurzu i pajęczyn.

- Idziesz? – spytał młody Tao kierując się w stronę schodów, oczywiście wcześniej wziął jedną z pochodni leżących na podłodze.

- Ja? – spytała.

- A widzisz tu kogoś innego – odparł spokojnie młody Tao.

- Boję się – mruknęła cichutko dziewczyna.

- Przecież idziesz tam ze mną. Nic Ci się nie stanie. – rzucił przez ramie młody Tao – No chodź!

- Idę.

Z każdą chwilą podążali w dół. Powietrze robiło się coraz gęstsze. Było czuć odór stęchlizny.   Niestety końca tunelu nie było widać. Szli w milczeniu. Oboje zastanawiało dokąd prowadzi ten tunel. Złotooki cały czas patrzył się przed siebie, no i pilnował by Jue zbyt się nie poobijała. Rzeczona szamanka z uwagą oglądała kamienne ściany, szukając w nich odpowiedzi. Niestety nie były one zbyt rozmowne.

- Spójrz! – krzyknęła Jue, pokazując na dziurę w jednym z kamieni. Była ona na wysokości około metra dwadzieścia. Tak jakby specjalnie ją w tym miejscu umieszczono. Jedynie osoba spostrzegawcza ją zobaczy. A jak nie, to nadal będzie podążać w dół tunelu.

- Dziura jak dziura. – odparł z ironią młody Tao

- Patrz, ona ma regularne kształty. To jest sześciokąt.

- Pokaż – Len zaczął przyglądać się dziurze z uwagą, jakby było to dzieło sztuki.

- Tam trzeba coś wsadzić. – odparła dumnie Jue.

- Wsadzić? – spytał ze zdziwieniem młody szaman.

- Tak – powiedziała shiru – Tylko co?

- Nie wiem – mruknął Ren, wzruszając ramionami.

- To musi być coś starego, coś co w waszej rodzinie jest od zawsze.

- Od zawsze? – spytał z uśmiechem szaman – Miecz Błyskawicy.

- Gdzie on jest?

- Tu - powiedział Ren, wyciągając przy okazji białą broń z kieszeni. Oczywiście była ona złożona.

- A gdzie reszta miecza? – spytała z dezaprobatą – Złamałeś go?

- Nie, to jest cały miecz – powiedział rozkładając ostrze. Teraz o wiele lepiej się prezentowało. Jednym silnym ruchem  można było nim kogoś zabić. Złotooki spokojnym ruchem zaczął wpychać go w dziurę. To właśnie on był kluczem do zagadki. Pasował idealnie. Kiedy tylko rękojeść dotknęła muru tajemnicze wrota zaczęły się rozsuwać. Ściana rozdzieliła się w miejscu miecza. A całe obramowanie „drzwi” rozpaliło się światłem. Szamani musieli zasłonić oczy, by nie stracić tego zmysłu na zawsze. Po chwili wszystko ucichło.

- Ciekawe, co nas tam czeka? – odezwała się szamanka.

- Zaraz się okaże. Trzymaj się blisko mnie.

Po tych słowach ruszyli w ciemną przestrzeń. Niestety nic jej nie rozświetlało. Jedynym źródłem światła była więc pochodnia, która znała pewnie jeszcze Asano-ha Asakure. Szli wolnym krokiem. Zbytnio nie widzieli gdzie idą. Najgorsze, że powietrze też nie było zbyt przyjemne. Przepełnione był siarką i bóg wie czym jeszcze. Doszli do starych drzwi.

- Ja nie idę dalej – powiedziała z przekorą dziewczyna.

- No przestań, już tyle przeszłaś – oświadczył z niezadowoleniem Len – Nie mów, że peniasz. Normalnie jak Choco.

- Nie peniam – odrzekła dziewczyna – A jak nas tam coś zeżrę.

- Obiecuje, że nic Cię tam nie zeżre.

- Dobra, chodź – powiedziała z uśmiechem Jue. Ta dziewczyna potrafi zadziwić. Przed chwilą była bliska płaczu. A teraz. Szczerzy się jak Asakura. Ciekawe co tam u nich? Ren nie miał czasu na przemyślenia, ponieważ zielonooka z impetem weszła do pomieszczenia. Było wielkie. Na środku stał ołtarz, a na nim mała skrzyneczka. Pomieszczenie oświetlone było przez dziwne kamienie. Może diamenty albo rubiny. No, ale jak one świecą? Ściany pokryte były arrasami. Występowały na nich duchy i szamani. Za pewne przodkowie Rena i Jun. Dziewczyna ruszyła w stronę ołtarza. Znów to samo uczucie. Takie jak w bibliotece. Coś kazało jej tam iść. Taka dziwna energia. Jakby była lalką. To było o wiele silniejsze. Zmuszało ją do podejścia tam.

- Len! – krzyknęła dziewczyna – Zrób coś!

Niestety na swoje nieszczęście, wdepnęła w ukrytą w podłodze pułapkę. Przez chwile nic się nie działo. Żeby po sekundzie pojawił się przed shiru dość spory kyoshi. Miał może trzy metry i z człowiekiem miał nie wiele wspólnego. Znaczy jakaś jego część należała do „Homo Sapiens”, a reszta bardziej przypominała straż Johto. Ren zbytnio nie zastanawiając się utworzył kontrole ducha. Oczywiście Bason cały czas grzecznie czekał w swoim nagrobku.

- Bason! Atak szybkiego tempa – uderzenie z impetem trafiło w truchło, które uderzyło w pobliską ścianę. Niestety Jue znów zaczęła się poruszać do przodu.

- Co ty robisz?! – krzyknął Len – Uciekaj stąd!

- Nie mogę!

Niestety jeden cios Tao nie zniszczył kyoshi i Ren zamiast pomóc zielonookiej musiał zająć się zabawą z potworem.

- Super Ultra Szybkie Tempo – młody szaman znów rozpoczął serie ataków.

W tym samym czasie dziwna siła znów pchała Jue w stronę ołtarza. Dziewczyna bała się, że zostanie złożona w ofierze jak baranek. Drżącymi rękoma złapała za wieczko od dziwnego zielonego pudełka. Otworzyła je, a z niego wydobyło się dziwne światło, które zaczęło okrążać ciało dziewczyny, która momentalnie zemdlała.

- Gdzie ja jestem? – spytała zielonooka.

- A czy to ważne? – odezwała się spokojnie kobieta. Ubrana była w długą białą suknie. Jej głowę zakrywała burka. Widać było jedynie szare oczy. Niestety były one puste, bez życia.

- Przyszłaś się czegoś tu nauczyć? Prawda?

- Ja… Ja nie wiem.

- Chodź dziecko

      Po tych słowach Jue podeszła do kobiety. A dama złożyła swe smukłe dłonie na głowie dziewczyny. Ciemnowłosa poczuła przyjemne mrowienie, którego początek tkwił właśnie w dłoniach kobiety.

- Poznałaś Trzecią pieczęć zakazaną. A teraz żegnaj.

Ren zobaczył jak dziewczyna upada. Od razu podniosła mu się adrenalina.

- Atak Chińskiego Ostrza – momentalnie z ziemi zaczęły wyłaniać się miecze i inne białe bronie. Cios centralnie trafił w kyoshi, który rozprysnął się w powietrzu. Ren szybko podbiegł do dziewczyny, która leżała pod ołtarzem. Na szczęście oddychała. Chłopak wziął ją na ręce i szybkim krokiem ruszył w stronę wyjścia. Nie posiadał żadnego źródła światła, więc biegł na wyczucie. Zaraz po tym jak pojawił się na schodach ściana zaczęła się zamykać. Nie obchodziło go to zbytnio, więc pędem ruszył w stronę biblioteki. Jedna myśl nie dawała mu spokoju. Co lub kto zmusił ją do tego, by podeszła do ołtarza? 

                                  *~*~* 

Mam nadzieje, że rozdział wam się spodobał. Blogerów piszących o Shaman King zapraszam do Spisu SK, a także na prolog mojego drugiego opowiadania. Błędy poprawię jutro. Jeśli znacie jakieś ciekawe artykuły na temat pisania. Chodzi mi na przykład o pisaniu dialogów. Proszę podajcie mi do nich linki. Jeśli rozdział nie pojawi się do 15 kwietnia znaczy to, że pojawi się dopiero w maju. A teraz zaprezentuje wam skrzyneczkę, która uśpiła Jue:

                  

Pozdrawiam ;*