4. Chiny

Oczami narratora:          

Jue obudziła się dość wcześnie. Nie było tego powodem światło słoneczne wpadające przez szczelinę  między oranżowymi zasłonami, tylko wewnętrzne pragnienie dziewczyny. Była nim szklanka wody. Mimo że Jun sama zachęcała ją do „samo obsługi”, dziewczyna nie chciała nadużywać gościnności. No, ale było już po ósmej, więc chyba nikt nie będzie miał jej tego za złe?

W związku ze swoim postanowieniem Jue ubrała się i ruszyła wpierw do łazienki. Po kilku minutach była odświeżona i gotowa na spotkanie z nowymi przyjaciółmi. Jun mogła nazwać swoją nową przyjaciółką, ale Len… Nie był dla niej nie uprzejmy czy coś. Tylko nie był też tak naprawdę zadowolony z jej przybycia. Był po porostu miły z grzeczności i tyle.

- Cześć Jun - powiedziała Jue wchodząc do kuchni. Zastała ją siedzącą przy stole i popijającą jakiś napar.

- Cześć – odpowiedziała zielonowłosa – Chcesz herbaty?

- Chętnie – Po tych słowach brunetka dosiadła się do Chinki i nalała sobie napój – Gdzie Lenny?

- Trenuję. Wiesz on zawsze rano poświęca co najmniej dwie godziny na poranne ćwiczenia. – powiedziała – Pójdziemy dzisiaj na zakupy?

- Zakupy – powtórzyła głucho brunetka – Wybacz, ale ja nie mam pieniędzy – powiedziała ściszając głos.

- Nic nie szkodzi – odpowiedziała z uśmiechem Jun – Lenny zaproponował, że zapłaci za Ciebie.

- Jun – Z progu odezwał się młody panicz Tao. Widać było że dopiero wyszedł spod prysznica. Co oznaczało, że naprawdę był na treningu. Włosy Rena najbardziej przykuły wzrok brunetki. Nie były one uformowane w czub jak wczoraj, tylko tworzyły nieład artystyczny na głowie młodego szamana. – Co ja zaproponowałem?

- Nic, nic – mruknęła doshi – Tak tylko….

- Jeśli macie ochotę na zakupy, to proszę bardzo. Będę miał choć chwile spo…. – niestety nie dane mu było dokończyć, ponieważ Jun pisnęła ze szczęścia.

- To ja zrobię śniadanie, a ty zrób coś z włosami. – Powiedziała zielonowłosa.

- Przeszkadzają Ci – mruknął złotooki.

- Lenny, a jak zamierzasz się pokazać w mieście.

- Samolot mamy o czternastej.

- A zakupy – zdziwiła się ciemnooka.

- Ty myślisz, że z wami idę? – odparł fioletowo włosy.

- Oczywiście – powiedziała Jun, odwracając się od blatu, na którym robiła kanapki. Jej wzrok, był jej tajną bronią, a ona umiała z niego korzystać. Lenny po prostu jeszcze nigdy nie oparł się wzrokowi szczeniaczka wyrzuconego na zewnątrz podczas burzy. Złotooki mruknął coś pod nosem i udał się w stronę swojego pokoju. Całą rozmowę bacznie obserwowała brunetka. Nie chciała się wtrącać, więc milczała. Myślała, że Jun użyję jakiś argumentów, a tu to. Zwykły, proszący wzrok. Jak to życie potrafi zadziwić. Po kilku minutach powrócił do nich Len już z normalną fryzurą, czyli jego ukochanym czubem. Jun postawiła pod ich nosami talerze wypełnione kanapkami. Ten posiłek nie należał do cichych. Cała trójka żywo dyskutowała na rożne tematy. Jedynym czego nie poruszyli było szamaństwo. Powód był prosty. Jen nie wiedziała, że Jue jest szamanka, Lenny nie chciał pokazać, że mu zależy na tej wiedzy a, Jue nie chciała zaczynać rozmowy, która i tak powędruje w stronę jej dzieciństwa.

Po posiłku wszyscy rozeszli się do swoich pokoi aby przygotować się do wyjścia. Dzisiejszy dzień nie zapowiadał się tak ciepło, więc każdy wybrał coś „grubszego”. Jun założyła granatową sukienkę i dość długi żakiet. Jue ubrała długie turkusowe spodnie i jasny sweter. Za to młody Tao założył długie czarne spodnie i zieloną bluzę.

W trójkę ruszyli na podbój miasta. No może Jun na podbój miasta, a Len i Jue z mieszanymi uczuciami. Obeszli całe centrum handlowe. Niestety z braku Lee Pai Long’a to panicz Tao robił za tragarza. Najwięcej ubrań kupiła Jun, która była w swoim żywiole. Oczywiście starsza Tao nie zapomniała o swojej nowej przyjaciółce i raz po raz podawała jej coraz to nowe ubrania. Niektóre na prawdę były ładne. Oczywiście nie wszystkie. Nie było to winą zielonowłosej tylko tego, że nie każde ubranie uplasowało się w gusta brunetki. Lenny znosił bardzo dobrze zakupy do czasu pytań: „Czemu  nic nie kupujesz?” bądź „Lenny, jak w tym wyglądam?”. Kto by pomyślał, że zakupy potrafią tak szybko pochłaniać czas. Gdy by nie to że panicz Tao miał zegarek spóźnili by się na samolot, ponieważ zakupy miały trwać nie więcej niż dwie godziny a wyszło, że trwały trzy.

- Jun pośpiesz się! – krzyknął Len stojąc z Jue w przedpokoju. Oboje byli gotowi do wyjścia. Lenny spakował się wczoraj, a młoda shiru wcale się nie rozpakowała.

- Jestem gotowa – powiedziała radośnie Jun podchodząc bliżej przyjaciół – Nie musieliście na mnie w kółko krzyczeć, zdążyłabym. A teraz chodźcie. 

- Ile ty masz toreb? – spytał Len.

- Cztery – powiedziała spokojnie doshi. Biorąc dwie najlżejsze torby. Oczywiście resztę wziął jej kochany młodszy brat.

Drogę w dół budynku pokonali przy użyciu windy. Już po chwili stali przed zewnętrznymi drzwiami hotelu. Limuzyna czekała już na nich. Jue chciała się spytać czemu jadą takim pojazdem. Ostatecznie jednak z tego zrezygnowała i usiadła obok Lennego. Nie wiedziała czemu klapnęła obok niego. Mogła przecież spocząć obok Jun, ale tak jakoś wyszło. Siła wyższa.  Po kilkunastu minutach dotarli na miejsce. Przeszli przez główny hol lotniska i udali się do strefy lotów prywatnych. Ta sala niczym nie różniła się od poprzedniej. Szklane ściany i nowoczesne meble w odcieniach srebra. Nie przechodzili żadnej gruntownej kontroli tylko od razu udali się w stronę prywatnego samolotu. Bagażami zajęła się oczywiście obsługa lotniska. Prywatny samolot nie różnił się za bardzo od reszty maszyn. Wszystkie były białe, ale ten miał napis „Tao Airlines”. Po chwili cała trójka siedziała już w samolocie. Dziwnym sposobem Jue ponownie usadowiła się obok Lena, a Jun wybrała samotny fotel blisko pomieszczenia stewardes. No co? Jeden blondyn bardzo spodobał się pannie Tao.

Lot minął im bardzo szybko. Starsza Tao całą swoją uwagę poświęciła nowemu koledze. A Jue zasnęła oparta na ramieniu Lena. Nie była to zbyt komfortowa sytuacja dla młodego szamana, ale nie po to czytał tyle tych książek o tym „Jak być dobrym człowiekiem”, żeby nie zrozumieć, że w niektórych sytuacjach trzeba robić dobrą minę do złej gry.

- Proszę zapiąć pasy, podchodzimy do lądowania. – Odezwał się głos stewardesy.

Cała trójka posłusznie wykonała powierzone im zadanie. Po kilku minutach usłyszeli kolejny komunikat mówiący o tym, że samolot bezpiecznie wylądował  w Chinach. Bagaże czekały na nich w holu lotniska. Było ono o wiele mniejsze niż to w Wakayamie. Powód? Był to prywatny port lotniczy rodziny Tao umieszczony w jednej z dolin w górach Yilehuli Shan około trzech kilometrów od rodzinnej twierdzy.

- Gdzie wy mieszkacie? – spytała zdziwiona brunetka, nie wiedzieć czemu wylądowali na jakimś odludziu w górach.

- Trzy kilometry w tamtą stronę – odpowiedział złotooki wskazując w międzyczasie wschód – Jeśli się pośpieszymy dotrzemy tam przed kolacją.

- Idziemy na pieszo? – dopytywała brunetka.

- Nie – zaśmiała się doshi – Pojedziemy tam limuzyną. – Powiedziała wskazując na samochód stojący pod lotniskiem. Było to bardziej auto terenowe niż limuzyna.

Droga do rodzinnej posiadłości minęła im w ciszy. Rodzeństwo Tao tak jakby się przygotowywało, ale przed czym? Tego już nasza kochana brunetka pojąć nie mogła. Stało się. Stanęli przed ogromnymi wrotami prowadzącymi do potężnego budynku. Budowla miała może trzydzieści metrów wysokości. Zbudowana w starym chińskim stylu. Każda ściana była pięknie wykończona różnymi zdobieniami. Momentalnie drzwi się otworzyły. Przywitało ich dwóch stróżów kyoshi. Łatwo było ich rozpoznać po złotych talizmanach przytwierdzonych do głowy. Kazali im się udać do Sali Tangen. Jue nie wiedziała co to jest i gdzie to jest, ale i tak podążyła za dwójką przyjaciół. Po drodze oglądała piękne ściany pomalowane w różnych odcieniach czerwieni. Od karmazynu do krwistej czerwieni. Po pokonaniu kilkunastego korytarzy i podróży schodami w górę dodarli pod ogromne drzwi z symbolem Taiji, często nazywanym znakiem Ying i Yang. Len silnym ruchem otworzył wrota, które wydały bliżej nieokreślone dźwięki.

- Witajcie! – usłyszeli głos mężczyzny – Widzę, że przyprowadziliście nową koleżankę. Nazywam się En Tao. Jestem wujem Lena i Jun. 

Po tych słowach cała trójka ukłoniła się w stronę mężczyzny. Był on dobrze zbudowany i wysoki. Miał ciemne włosy i piwne oczy.

- Witajcie dzieci. – Z cienia wyszła dość wysoka kobieta ubrana w chińskie kimono. Miała fioletowe włosy i ciemne oczy. – Ciebie jeszcze nie znam. Jak masz na imię? – spytała brunetkę, która cały czas starała trzymać się z tyłu.

- Jue – odpowiedziała niepewnie zielonooka.
- Panienka Jun – krzyknął z uśmiechem mężczyzna wychodzący z cienia. Był bardzo wysoki i wysportowany. Jedyną rzeczą, która różniła go od pozostałych to to, że był martwy. – Jak miło panienkę widzieć. – Jun tylko odpowiedziała na to szczerym uśmiechem.

- Nasza kochana Jun – odezwała się dziewczyna obdarzona turkusowymi włosami. Ubrana była w dość skąpy czerwony strój. – Orientuj się…. Yugay atakuj! – Po tych słowach wojowniczka ubrana w obcisły ciemno różowy strój ruszyła w stronę Jun. Zielonowłosa wiedziała, że Jenny na pewno nie odpuści okazji żeby upokorzyć ją przed rodziną. Niestety nie tym razem.

- Klątwa Doshi – krzyknęła Jun rzucając w stronę napastniczki żółte talizmany. Okrążyły one Yugay, promieniując w jej stronę fioletowymi falami. Już po kilku sekundach amulety przyczepiły się do ciała kyoshi, przejmując nad nią kontrole.

- Tą walkę można uznać już za zakończoną – odezwał się niski, łysy mężczyzna. Był dziadkiem rodzeństwa Tao i Jenny, a nazywał się Ching. – Przeliczyłaś się moja droga – powiedział spoglądając na córkę En’a. - Jun jest już zapewne od Ciebie silniejsza.

- Zobaczymy następnym razem.

- Chodźmy na kolację – powiedziała Ran, nie chciała dzisiaj żadnych kłótni. – Rozkaże przygotować służbie dodatkowe nakrycie i pokój dla Jue. Karin za mną . – Nie wiadomą skąd wyłoniła się dziewczyna o fioletowych włosach, w które wpleciono czerwony kwiat. Ubrana była w białe kimono z wieloma czerwonymi elementami. W ręku dzierżyła Guan-Dao, którego ostrze otoczone było fioletową poświatą. Miała talizman przyczepiony do głowy, co oznaczało, że była martwa.

- Masz rację – odezwał się staruszek – Chodźmy już. – Po tych słowach wszyscy ruszyli do jadalni. Jue trzymała się blisko Jun i Lena. Nie znała ich rodziny i nie była pewna czy chce bliżej poznać. Przerażali ją. W pewnym momencie zielonowłosa zwróciła się do Jue.

- Wiesz to co…ja…z tymi…talizma…

- Jun – przerwał jej młody Tao – Ona jest szamanką, więc się jej nie tłumacz. – Brunetka była wdzięczna Renowi. Nie miała zbytnio ochoty mówić o sobie.

- Aha…Co?!

- To co słyszałaś – odparł obojętnie złotooki.

Kolacja minęła w dość dobrej atmosferze. Oczywiście w takiej jaka możliwa jest w rodzinie Tao. Nie obyło się bez kąśliwych uwag na linii Jun i Jenny. Mimo gościa, En wałkował temat Turnieju i tego, że królem szamanów powinien zostać Ren.

- Na razie turniej został przerwany, więc nie ma o czym mówić. – odparł złotooki.

- Lecz zostanie wznowiony. Wiesz po co cię wezwałem? – powiedział En – Mam nadzieje, że mnie nie zawiedziesz.

- Nie sprawie Ci zawodu.

Nikt nie miał pojęcia o co chodzi. Oczywiście prócz aktualnego i przyszłego przywódcy klanu Tao. Niestety, tak to już w tej rodzinie jest. Wszystko jest tajemnicą. Jedną z osób, którą martwiła ta sytuacja była Ran. Chciała wiedzieć co to za rytuał. Czemu jest tak ważny. En milczał, a od Lena na pewno się nie dowie. Mimo, że wychowaniem jej syna zajmował się głównie jej szwagier, znała swoje dziecko. Jun też nic nie wiedziała, nawet Jenny nie miała pojęcia o co w tym chodzi. Ching zbywał wszystkich odpowiedzią „Dowiecie się w swoim czasie.”. Ran miała już ochotę zaprosić Annę. Mimo, że jej nie znała. Była pewna, że dzięki zdolności reishi znajdzie odpowiedź na nurtujące ją pytania.

Po posiłku wszyscy rozeszli się do pokoi. Jue miała komnatę między rodzeństwem Tao. Nie było jeszcze tak późno, a ona miała ochotę dowiedzieć się o co chodzi z tym całym rytuałem. W tym celu udała się do pokoju obok, w którym mieszkał jej nowy przyjaciel. Podeszła do drzwi i zapukała. Odpowiedziała jej cisza. Spróbowała jeszcze raz. Znowu to samo. Postanowiła wejść. Jej oczom ukazał  się średniej wielkości pokój. Ściany pomalowane były ciemno granatową farbą. Okno zasłonięte było również mroczną zasłoną. Naprzeciwko iluminatora stało łóżko. Jego niebieskie nakrycie było nie naruszone, więc Lena zapewne tu nie było. Jue podeszła do komody stojącej obok okna. Nie było na niej nic ciekawego. Kilka figurek, zdjęcie rodziców i siostry. Nie chciała grzebać w jego rzeczach, więc udała się do pokoju starszej Tao. Zapukała i już po chwili dostała zaproszenie do środka.

- Jun, gdzie Ren? – spytała wchodząc. Zamknęła za sobą drzwi.

- Nie ma go u siebie?

- Niestety. – odparła brunetka.

- Martwisz się o niego? – zapytała ciemnooka. W tym pytaniu był haczyk.

- Tak…Znaczy…

- Nie tłumacz się – przerwała jej z przebiegłym uśmiechem zielonowłosa – W naszej rodzinie jest taki zwyczaj. Może nie zwyczaj bardziej rytuał.

- Na czym on polega?

- Nie mam pojęcia… – odparła z dozą smutku Jun - …Ale się nie martwię. Lenny obiecał mi, że nic mu się niestanie. On jeszcze nigdy nie złamał swojej obietnicy. Teraz też tego nie zrobi. – Ostatnie słowa powiedziała bardziej do siebie niż do swojej rozmówczyni. Ciekawe czy i tym razem miała rację?

W tym samym czasie Len schodził razem z swoim wujem na najniższą kondygnacje lochów. Nie było z nim Basona, ponieważ tak mówił „zwyczaj”. Jedyną rzeczą jaką miał przy sobie był miecz błyskawicy. Był gotowy. Miał tylko pokazać swoją wartość. Lecz czy aby jest tego godny? Przejdzie próbę? Musi, obiecał Jun, a jej nigdy nie zawiedzie. Najgorsze to to, że nie wiedział co go tam czeka. Znał cenę. Jeśli mu się nie uda. Zginie.

- Jesteśmy – powiedział En – Jesteś gotowy?

- Tak – odparł złotooki.

- Pamiętaj, że tam musisz polegać tylko na sobie.

- Rozumiem.

Po tych słowach En wyjął z kieszeni talizman. Tym razem czarny. Wymachiwał w nim, tworząc kombinacje. W pewnym momencie przykleił go do drzwi, które rozbłysły światłem. Może nie drzwi. Lecz runy na nich. Wejście otworzyło się. En milczał, więc złotooki zrozumiał, że to już czas. Ruszył niepewnie do przodu. Kiedy tylko przekroczył próg pomieszczenia drzwi zamknęły się z hukiem. Nie miał czasu rozmyślać, ponieważ rozpoczął się test. Test jego życia.

*~*~*

Za nami czwarty rozdział. Mam nadzieję, że się spodobał. Następny ukaże się... Szczerze to nie wiem dokładnie. Może za tydzień, dwa, trzy. Pracuję teraz nad nową historią niezwiązaną z SK. Z góry obiecuję, że nie porzucę tej historii. Ciekawi mnie jak czytacie imię "Jue". Mam nadzieję, że jako Jue, a nie Dżue. Len i Ren będę używał zamiennie, by zminimalizować powtórzenia. Jeśli macie jakieś pytania zadawajcie je pod notką. Na niektóre odpowiem od razu w komentarzu.

Zachęcam do komentowania.

Pozdrawiam;*