3. Nowe życie

Oczami narratora:

Kolejny wschód słońca nad Bolson de mampi. Gorące promienie na nowo rozpaliły złote piaski pustyni. Wszystkie zwierzęta żyjące w tych trudnych warunkach jak najszybciej schowały się w głębokich norach, chroniących je przed upałem. Największym paradoksem tego klimatu było to, że temperatura za dnia sięgająca często powyżej czterdziestu stopni Celsjusza diametralnie spadała w nocy nawet do okolic pięciu stopni. Nocne ochłodzenie odczuł pewien brunet, który dzisiejszą noc spędził w jednej z oaz. Dopiero nad ranem poprosił swego stróża o pomoc w tej sprawie.

- Duchu Ognia! – krzyknął.

- Tak, mistrzu Hao – spytał lewitujący obok duch.

- Mógłbyś tu jakoś podgrzać ? – spytał szaman – Marznę.

- Ależ oczywiście.

Po tych słowach temperatura w oazie znacznie wzrosła. W takich warunkach młody szaman mógłby ponownie położyć się spać, ale nie chciał. Wolał poczekać do wschodu słońca, żeby zobaczyć piękno tego zjawiska. Bardzo chciał to zrobić. Nie wiedział nawet dlaczego. Może był to nawyk jeszcze za czasów Asahy? Albo wewnętrzna potrzeba nadrobienia straconych lat? Był jeszcze jeden powód. Hao nie mógł doczekać się podróży do Japonii. Mimo, że strasznie bał się tej wyprawy. Każdy niewtajemniczony człowiek mógłby pomyśleć: Co strasznego w powrocie do rodzinnego kraju? Właśnie rodzina była tego głównym powodem. Asakura bał się, że jeśli ktokolwiek z rodziny dowie się, że On żyje będzie chciał go zabić. Mimo, że z działaniami Asahy nie łączyło go tak naprawdę nic. Niestety wiedział to tylko On, Duch Ognia i Król Duchów, więc to było marne pocieszenie, ponieważ Władca świata niematerialnego im tego nie powie, a im nikt nie uwierzy.

- Zaraz ominiesz wschód słońca.

Z rozmyślań wyrwał go głos Ducha Ognia. Dopiero po kilku chwilach brunet zrozumiał sens tych słów i od razu spojrzał na wyłaniającą się tak jakby z ziemi łunę słońca. Tak, jak sądził wcześniej, wywarło to na nim ogromne wrażenie. Nie ważny był już powód tego zachwytu tylko to, że zrobił to pierwszy raz z własnej woli. Po kilku minutach wraz z wznoszeniem się słońca, atmosfera prysła i Hao musiał zająć się bardziej przyziemnymi sprawami. Jednym z nich była woda. Nie pomyślał  o tym wcześniej, jeszcze przed kąpielą.

- Duchu Ognia  - za zawołał szaman – Nie mamy czystej wody.

- No tak – stwierdził z zakłopotaniem duch – Zapomniałem, że ty pijesz wodę.

- Haha – warknął młodzieniec – Czyli na razie przerzucę się na banany.

                Duch nic nie powiedział tylko wywrócił oczami. Hao przeciągnął się jeszcze ospale. Wstał, powoli doszedł do kupki owoców i wziął się za jedzenie śniadanka. Mimo, że bardzo smakowały mu banany, miał ochotę na coś innego, nowego. Asaha zawsze dbał o to co jadł. Często mu coś nie pasowało. Bo ta za tłuste, bo to ma za mało witamin. Hao wiedział, że to ważne, ale miał ochotę zaszaleć.

- Jak długo będziemy lecieć do Japonii? – spytał nie spodziewanie Asakura.

- Sądzę, że około pięciu godzin.

- Nie będę nic brał do jedzenia, chyba przez te kilka godzin nie zgłodnieje.

                Po zjedzeniu posiłku Hao na wszelki wypadek wszystko posprzątał. Nie chciał ryzykować, że ktoś go wytropi. Nadszedł czas odlotu, więc odszedł około pięćdziesiąt metrów od oazy aby niczego nie uszkodzić.

- Hao pamiętaj, że stworzenie kontroli w powietrzu jest trudne.

 Asakura tylko pokiwał głową na znak, że rozumie. Zamknął oczy i skupił się na foryoku. Wiedział, że jego stróż nie zawiedzie więc…”Raz kozie śmierć”

- Powstań Duchu Ognia! – krzyknął otwierając gwałtownie oczy. Momentalnie poczuł jak jego stróż wyrasta znikąd. Nim się obejrzał stał już na trzydziestometrowym monstrum.

- Kierunek: Japonia – powiedział z szczerym uśmiechem Hao. Po tych słowach ognisty olbrzym wzbił się z ogromną prędkością w powietrze.

                Podczas lotu Hao podziwiał otaczającą go przestrzeń. Spoglądał na mieniący się w blasku słońca ocean. Obserwował chmury. Próbował je z czymś skojarzyć. Jedna z nich przypominała głowę Yoh. Hao chciał mieć rodzinę. Niestety wiedział, że to nie możliwe.

 -Hao, spójrz – odezwał się Yakei – Hokaido.

- Ho…Ho…Hokaido – zastanawiał się szaman – Japonia.

- Za około pół godziny, dolecimy do Tokyo.

- A nie moglibyśmy lecieć gdzie indziej? – spytał z nadzieją Asakura.

- Izumo? – spytał seishin.

- Nie – zaprzeczył brunet –Po prostu może wylądujemy gdzieś pod Tokyo.

- Dobrze.

Po tych słowach w Hao znów wrócił entuzjazm. Wiedział, że Duch Ognia miał racje, ale to było dla Hao wszystko za szybko.

- Lądujemy – ponownie rozległ się glos ducha stróża – Przeskocz na moją rękę, to położę Cię na ziemi.

Asakura zrobił tak jak polecił mu duch i już po chwili stał na ziemi. Miejscem jakie wybrał seishin była polana blisko średniej wielkości groty.

- Wybrałeś dobre miejsce – powiedział z uśmiechem szaman – Nie za daleko Tokyo, ale i nie za blisko. No i mam gdzie spać – powiedział pokazując na jaskinie.

- Cieszę się – stwierdził duch – Prześpij się. Jesteś pewnie zmęczony po podróży.

- Nie zaprzeczył szybko szaman. Za szybko. – Dobra nie patrz tak na mnie. Odpocznę, albo lepiej pomedytuje.

Hao usiadł po turecku i wszedł w trans. W tym samym czasie Duch Ognia szukał czegoś na kolacje dla bruneta. Jedyną rzeczą jaką znalazł były jagody. No cóż Asakura będzie musiał się zadowolić tym co jest. Kiedy wrócił do obozu nie zastał go medytującego tylko śpiącego. Nie chciał go budzić, więc zastanowił owoce przy wejściu do groty. 

*~Kilka dni później~*

- Duch Ognia – zawołał szaman – Mam do ciebie pytanie.

- Słucham – powiedział Yakei.

- Ludzie żeby mieć pieniądze pracują? – widząc potakujące spojrzenie seishin’a kontynuował – Więc znajdę pracę.

- Pracę? – spytał głucho duch.

- Tak – powiedział brunet – Przecież nie mogę jeść tylko owoców leśnych. Nie mam też żadnych ubrań.

- Jeśli chcesz – mruknął posępnie duch – Jest już późno, więc jutro poszukamy tej twojej pracy.

- Dobrze – powiedział entuzjastycznie młody szaman – Dobranoc.

Po tych słowach skierował się do jaskini, by przenieść się do krainy Morfeusza. W tym samym czasie Duch Ognia zastanawiał się skąd Hao tyle wie na temat współczesnego życia. Zapewne była to sprawka Króla Duchów.

*~Nazajutrz~*

- Jestem gotowy - powiedział bardzo entuzjastycznie szaman szaman. Może aż za bardzo frenetycznie. Yakei tylko wywrócił oczami, zamienił się w małą ognistą kulkę i podążył za rozradowanym brunetem. Na początku za namową swojego stróża Hao znalazł aktualną gazetę i tam zaznaczył oferty dla osób niepełnoletnich i bez żadnego doświadczenia. Nie było ich za wiele, ponieważ tylko cztery. Na pierwszy ogień poszedł sklep z akcesoriami dla dzieci. Był on w pobliżu centrum, co za bardzo nie pasowało szatynowi. No, ale cóż nie miał zbytnio w czym wybierać, więc musiał się z tym pogodzić.

- Dzień dobry – powiedział wchodząc do sklepu. Pierwsze co zobaczył był…róż. Wszędzie na ścianach, meblach i podłogach. Najbardziej przeraziło go to, że ekspedientka za kasą była ubrana również na różowo. Była dobrze po pięćdziesiątce. Włosy prawie siwe, a na nosie wielkie okulary, w tym samym kolorze co reszta.

- Ja w sprawie pracy – odezwał się Asakura podchodząc bliżej.

- Na kobietę to ty mi nie wyglądasz, a zaznaczyłam to wyraźnie – mruknęła jak się okazało właścicielka – Znasz się chociaż odrobinę na tym co tu jest – powiedziała pokazując na różnego rodzaju rzeczy w większości nie znane brunetowi.

- J…J…Ja – zająkał się brunet.

- Tak myślałam – stwierdziła staruszka – Raczej nie mamy już o czym rozmawiać. Do widzenia. – stwierdziła wskazując na drzwi. Hao opuścił sklep z posępną miną.

- Co za babsztyl – rzucił w stronę ducha – Idziemy dalej.

Kolejnym przystankiem młodego szamana była kawiarnia. Znajdowała się w spokojnej dzielnicy Tokyo.

- Ohayo! – odezwał się Hao wchodząc do herbaciarni.

- Ohayo - przywitał go staruszek ubrany w granatowe, męskie kimono.-

- Ja w sprawie pracy – powiedział szatyn. Po tych słowach ten miły z pozoru miły pan zaczął mu się dokładnie przyglądać. Oglądał go z każdej strony w międzyczasie mrucząc coś pod nosem.

- Lubisz się tak ubierać? – spytał staruszek.

- Tak – powiedział niepewnie szaman.

- Hm, a te kolczyki są prawdziwe? – Hao pokiwał potakująco głową – Niestety nie mamy już żadnego wolnego miejsca. A teraz przepraszam jestem zajęty.

Niestety, nie pozostało Hao nic innego jak opuszczenie lokalu. Szaman bez słowa podążył do kolejnego miejsca zatrudnienia. Tym razem miał sprawdzić się jako opiekunka do dzieci. Po kilkunastu minutach drogi doszedł do niewielkiego budynku. Była to nowo co wybudowana parterówka. Przeszedł przez piękny ogród wprost pod ciemne drewniane drzwi. Bez chwili zawahania zapukał. Nie musiał długo czekać. Drzwi otworzyła kobieta w średnim wieku. Ubrana była w zielony szlafrok, a na głowie miała tego samego koloru ręcznik.

- Ja w…- nie dokończył, ponieważ kobieta szybko mu przerwała.

- Nieaktualne – krzyknęła, zatrzaskując drzwi tuż przed buźką Asakury. Hao odwrócił się napięcie i ruszył w stronę dyskoteki.

- Duchu Ognia, czemu całe Tokyo się na mnie uwzięło? – spytał żałośnie szaman – Co ja im takiego zrobiłem?

- Nic – powiedział duch – Hao, powiedz odczuwasz może w sobie coś niepokojącego?

- Nie, ale w jakim sensie?

- Chodzi mi jeszcze o reishi.

- Nie, jeszcze nie.

Po kilku minutach doszli do dyskoteki. Był to nowy budynek i do tego na obrzeżach miasta. Około kilometra od jego obozu.

- Ciekawe czy mam tu po co wchodzić? - spytał sam siebie szaman stojąc  pod drzwiami.

- Masz, masz – powiedziała niespodziewanie kobieta wchodząca do budynki – Na pewno Cię przyjmą.

Była to dość niska blondynka, o niebieskich oczach. Była ubrana w krótką, jasną sukienkę. Był koniec wiosny, więc nad czym się zastanawiać. Brunet z nowym entuzjazmem wszedł do lokalu. Trwały tam prace wykończeniowe. Jeden z pracowników pokierował go do gabinetu szefowej. Hao zapukał w dębowe drzwi obklejone jeszcze folią.

- Wejść – usłyszał znajomy głos.

- Dzień dobry – przywitał się szatyn – To pani.

- To ja – uśmiechnęła się blondynka – Mam na imię Layla, a ty?

- Hao.

- Na razie trwają prace wykończeniowe, więc prace możesz zacząć za dwa tygodnie.

- Świetnie – powiedział szatyn. Nareszcie coś mu się udało. 

*~*~*

Rozdział pojawił się to dokładnie 6 stycznia o godzinie 10.00. W tym czasie jestem w kościele i czekam na podpis w indeksie. Jeśli kogoś ciekawi jak to możliwe. To proste ustawiłem czas publikacji wcześniej. Hm...Co do następnego rozdziału pojawi się on dopiero za 2 tygodnie. Powód: jestem wolontariuszem WOŚP. A finał jest 13 stycznia. A teraz dwa gify, które ukazują powstawanie znikąd Ducha Ognia. Są tutaj dzięki pomocy Yohao.

Zachęcam do komentowania.

Pozdrawiam ;*