2. Wakayama

~*Wakayama*~

Oczami narratora:

Ulicami Wakayamy wędrowała Jue. Nigdy by nie pomyślała , że żyje w niej tylu ludzi,  a co gorsza niezwracających na siebie uwagi. Dziewczynę urzekły budynki zarówno te nowoczesne, wieżowce i drapacze chmur, ale także te stare wyglądem przypominające świątynie, w której mieszkała jej mentorka i przybrana matka Nanako. Mimo to, że żyła z daleka od ludzi i tego całego zgiełku była dobrze wychowana, znała zasady kultury zarówno tej japońskiej jak co najważniejsze kultury osobistej. Umiała pisać i czytać w języku japońskim i staro-szamańskim. Jako, że było już popołudniu, a ona nic nie jadła. No może prócz wczorajszej  kolacji w Nachi. Postanowiła coś zjeść.

Oczami Jue:

Na Króla Duchów jaka ja jestem głodna. Hm…pani Nanako mówiła mi, że ludzie w miastach kupują jedzenie. No ale skąd? Może podejdę do tego starszego pana sprzedającego bułki z czymś różowym  w środku.

- Przepraszam co to jest? – spytałam podchodząc bliżej.

- Hot Dogi – powiedział sprzedawca patrząc na mnie dziwnym wzrokirm.

- To jest jadalne? – spytałam cicho.

- A co nie widać! – krzyknął poirytowany – skądś ty się panienka urwała…z choinki.

- Przepraszam – szepnęłam spuszczając głowę – A mogę prosić jednego tego…Hot…Hot Doga.

- Taa - powiedział już wyraźnie znudzony – Dwa dolary się należy

- Oczywiście – szybko podałam należność, odebrałam produkt i czmychnęłam w stronę ławek. Usiadłam na jednej z nich, podkuliłam nogi, a w między czasie położyłam torbę obok siebie. Po chwili podeszła do mnie do mnie wysoka zielonowłosa dziewczyna.

Oczami Jun:

Buddo, jakie zakupy mogą być męczące, a szczególnie bez Lee Pai Long’a. Szkoda, że Lenny nie dał się wyciągnąć na zakupy. Tylko by grał w te gry na konsoli. No, ale cóż żadnych wieści o turnieju nie było, więc co on ma robić? Chociaż codziennie odbywa te swoje poranne treningi. Hm… Zamiast myśleć o turnieju lepiej znajdę sobie jakąś ławeczkę  by usiąść. Zaraz mi nogi odpadną. O tam jest wolne miejsce. Z nowym entuzjazmem podeszłam do ławki na, której siedziała skulona brunetka.

Oczami Jue:

- Przepraszam mogę usiąść? – usłyszałam głos znad głowy. Po chwili zastanowienia cicho odpowiedziałam:

- Tak – zielonowłosa ciężko usiadła, szukając czegoś w torebce. Za bardzo mnie to nie interesowało, więc zajęłam się skończeniem swojego posiłku. Po chwili milczenia odezwała się moja przypadkowa towarzyszka.

- Jestem Jun,, a ty? – zapytała.

- Jue – powiedziałam spoglądając na moją rozmówczynie. Miała ciemne oczy, zielone włosy spięte z tyłu w kształt trzech szpiczastych pazurów. Jun, bo tak się przedstawiła, obdarzona była jasną karnacją skóry. Ubrana była w długą, zieloną sukienkę z motywem złotego smoka i ciemnozielone buty na obcasie.

- Mam coś na twarzy? – spytała zaniepokojona. No tak od dłuższej chwili przyglądam jej się.

- Nie, nie. Przepraszam to moja wina – wyrecytowałam i spuściłam wzrok.

- Nie przepraszaj – uśmiechnęła się – Co robisz w Wakayamie?

- J-Ja – wyjąkałam – Mam tu coś do załatwienia…Znaczy co ja mówię…Nie mam gdzie się podziać, więc szukam szczęścia tu. – No co, aż tak bardzo nie naciągnęłam prawdy.

- No to może pojedziesz z nami? – zapytała entuzjastycznie – Lenny na pewno się ucieszy… - w tym momencie to ja jej przerwałam:

- STOP! Gdzie pojadę? Jaki Lenny?

- Lenny to mój kochany młodszy braciszek, a pojedziemy do mojego domu w Chinach.

- Ch-Chinach, przecież to jest daleko w…Azji.

- No i? - bardziej zapytała niż – I tak lecimy prywatnym samolotem, więc nie będzie problemu – wykrzyknęła entuzjastycznie spoglądając na złoty zegarek na lewym nadgarstku. Dopiero teraz go zauważyłam. Nie wiem czemu, ale mina jej zrzedła.

- Chodź – powiedziała łapiąc wszystkie swoje zakupy i mnie. Ledwie zdążyłam złapać swoją torbę i ruszyłyśmy.

Oczami Rena:

Gdzie ta Jun? Powinna już dawno być w domu. No i po co puszczałem ją samą na te zakupy. I to ona mówi, że ja jestem nie odpowiedzialny…Że tylko gram, gram i gram. Czym ja się przejmuje? Zaraz pewnie wróci.

Oczami narratora:

Jun i Jue biegiem wpadły do hotelu. Mijając zdetronizowanych gości wpadły do windy. Zielonowłosa pośpiesznie wcisnęła numer ostatniego pietra zajmowanego w całości przez apartament klanu Tao. Rezydencja składała się z dwóch sypialni, pokoju gościnnego, kuchni, wszechstronnego salonu  i łazienki. Wszystkie meble i akcesoria przygotowane były na zamówienie. W salonie stał panicz Tao. Ubrany był w ciemne, workowate spodnie sięgające do połowy łydki przepasane pasem z białego materiału. Górą stroju była czerwona kamizelka wykonana w chińskim stylu. Ren przyglądał się wieczornej panoramie miasta. Wakayama prezentowała się teraz jeszcze lepiej niż za dnia. W pewnym momencie otworzyły się drzwi od windy. Wyszła z nich uśmiechnięta Jun i nieco skołowana Jue.

- Wróciłam – rozbrzmiał głos panny Tao, przykuwając uwagę Rena – Wiem, trochę się spóźniłam, ale zakupy mi się przeciągnęły, a i mam nową koleżankę – powiedziała wskazując na zielonooką – Jedzie z nami do Chin – Ren uważnie przyglądał się siostrze i jej żywej gestykulacji.

- Wuj wie? - spytał - W sumie to twój problem co powiesz wujowi – odparł chłodno młody Tao.

- A…czyli się zgadzasz – stwierdziła Jun – To wy się poznajcie, a ja zrobię kolację. Dziś będzie brudny ryż* i owoce morza.

Jun spokojnie zabrała swoje rzeczy i ruszyła do kuchni. Było to średniej wielkości pomieszczenie z jednym dużym oknem osłoniętym firaną. Ściany były jasnopomarańczowe, a podłoga pokryta kafelkami o abstrakcyjnym wzorze. Wokół ścian stały ciemne szafki, a na nich mikrofalówka, ekspres do kawy i zlewozmywak. W prawym rogu stała srebrna lodówka. Panna Tao krzątała się po kuchni. Sprawnie operując garnkami, patelniami i innymi akcesoriami potrzebnymi do przygotowania posiłku. Tymczasem w salonie nie było tak miło i przyjemnie. Jue siedziała na jednym z jasnoszarych foteli wpatrując się w karmazynową ścianę. Za to młody Tao wpatrywał się nadal w nocne już oblicze miasta. Nieubłaganą ciszę przerwał chłodny głos:

- Skąd jesteś i jak masz na imię? - spytał fioletowo włosy.

- Ja? – spytała oszołomiona brunetka -  Do tej pory mieszkałam przy świątyni Kumano Nachi Taisha, a na imię mi Jue.

Po chwili milczenia znów odezwał się młody Tao:

- Jesteś medium?

- Skąd ty… - zdziwiła się zielonooka – Ty jesteś…

- Szamanem – przerwał jej – Więc mam rację.

- Nie – powiedziała Jue – Nie jestem medium. Jestem szamanem shiru**.

- Kim? – spytał zdziwiony Ren.

- Szamani shiru. Specjalizuję się w władaniu Shikigami i  pieczęciami…

- Kolacja – rozwijającą rozmowę przerwała Jun, wnosząc na tacy trzy miseczki z jedzeniem. Spokojnie doszła do okrągłego stołu, ulokowanego obok kominka, układając posiłki.
- Czekacie na zaproszenie? – spytała spoglądając na pozostałą dwójkę. Po tych słowach oboje ruszyli do stołu, aby złagodzić głód. Podczas posiłku mało się odzywali. Każdy jadł w ciszy, aż do momentu kiedy Jun ponownie zabrała głos:

- Lenny, pokarzesz pokój Jue – młody Tao już miał coś powiedzieć, ale zrezygnował z tego. Po prostu, ciężko mu wychodziła asertywność względem siostry.

- Chodź – powiedział do Jue i ruszył w stronę pokoju gościnnego. Otworzył drzwi i wpuścił przodem dziewczynę. Pomieszczenie było średniej wielkości. Ściany pomalowane były beżową farbą, a podłogę wykonano z jasnego drewna. Okno zasłonięte było długą pomarańczową zasłonką. Przy oknie stała misterne zdobiona komoda. Za to przy drugiej ścianie stało łóżko z zielonym nakryciem. Dla Jue był to bardzo trudny dzień. Pierwszy raz była w mieście. Poznała nowych przyjaciół. Kładąc się spać życzyła sobie, że gdy się obudzi, wszystko będzie tylko lepiej. Lecz czy aby na pewno?

*~*~*

*Brudny ryż, to takie danie. I ja tej nazwy nie wymyśliłem

**Szaman Shiru to nazwa stworzona przeze mnie specjalnie dla tego rozdziału . Shiru z japońskiego to znaczy pieczęć.

Nareszcie pojawił się tu rozdział.

Co mam na usprawiedliwienie?

Szkoła, poprawy, konkursy i śmierć mojej koleżanki z rocznika. Niestety po półrocznej walce z chorobą przegrała walkę o życie.

A co do bloga pojawił się na nim nowy szablon. Stworzyła go KatD z Malach Tow. Następny rozdział mam nadzieje, że pojawi się szybciej. Chociaż ze mną nigdy nic nie wiadomo.

I mam do was kilka próśb:

1. Napiszcie, jeżeli źle się wam czyta tekst, albo mam nieodpowiedni kolor czcionki.

2. Poinformujcie mnie jeśli u kogoś  nie przeczytałem rozdziału.

A tak na marginesie to życzę wam Wesołych Świąt (choć już minęły) i Szczęśliwego Nowego roku (i udanego sylwestra).

Pozdrawiam ;*